Page 25 - Gönlümüz Beraber Ruhumuz Beraber

Ruhumuz Beraber 19

dedi. Ben de:
˗ Bu tarafta İstanbul Teknik Üniversitesi, Yıldız Teknik Üni-
versitesi gibi okullar var.

dedim. Bana:
˗ Onlar uzak! Avcılar olursa olur.
dedi. İçimden “Avcılar’da ne okulu var ki” dedim. Sonra “Baş üs-
tüne Efendim” diyerek Ankara’ya döndüm. İnternete girdim ve gör-
düm ki Avcılar’da İstanbul Üniversitesi Makine Mühendisliği bö-
lümü varmış. “İyi o zaman!” deyip hemen İstanbul Üniversitesi’ne
telefon ettim. Mühendislik Fakültesi dekanı ile askerlik sonrasında
öğretim üyeliği kadrosu için anlaştım.
“Tamam, konu aydınlığa çıktı. Demek Hazret-i Pîr’le bera-
ber olmak varmış. Ne güzel!” diye düşünerek hemen Tepecik’e git-
tim. Kendilerine:

˗ Efendim, himmetlerinizle Avcılardaki okula kabul edildim.
Onu söylemeye geldim.

dedim. Efendim durdu, durdu ve:
˗ Bizim için değil! Eğer bir üst mevki vereceklerse gelirsin.
dedi. Bir üst mevki de ne idi ki? İşte, asistandım ve yardımcı doçent
olacaktım yani! Bir de “Niye bizim için değil, bir üst mevki vere-
ceklerse!” demişti! Ayrıca bu sözü söylerken cemali çok düşüktü,
üzgün bir hâli vardı. “Hayırlısı, yine anlayamadık.” Dedik. An-
kara’ya döndük. Bu sözlerin ne anlama geldiğini sonradan yaşaya-
rak gördük.
1997 yılı Ağustos celbinde asteğmen olarak memlekette sı-
nıf okulunda askerliğe başladım ve askerliğimi dağıtım sonrasında
Ankara’da tamamladım. Askerliğin bu bölümünde maalesef o büyük
acıyı yaşadık.
Efendim’in sözünü yerini getirmek üzere askerliğin son
ayında İstanbul Üniversitesi ilanını bekledim. Fakat Üniversite Se-
natosu son anda aldığı bir kararla yardımcı doçent kadrosuna atana-
bilmek için doktora sonrası iki yıl şartı getirmiş. Benim de altı ay