Page 289 - Gülden Bülbüllere Tasarruf - Abdurrahim Reyhan Erzincanî

Tasarruf 277

İhsan Çeşit
Efendim İstanbul’a hicret ettiklerinde Batıköy’de iki katlı bir
yazlık evin üst katında ikamet ediyorlardı. Evin alt katındaki salonda
ise sohbet ve hatme yapılıyordu. Salonun ön penceresi tamamen
camlı bir pencere idi. Ben Mübarek Efendim’in tam karşısında sır-
tım cama dönük bir vaziyette sohbet dinlerken bel rahatsızlığım ve
camdan belime gelen soğuk sebebiyle neredeyse şuurumu kaybede-
cek derecede bir sıkıntı içine girmiş ve Efendim’in sesini dahi duya-
maz hâle gelmiştim. Efendim’in sağ yanında bulunan üçlü kanepede
üç ağabeyimiz oturuyordu. Sohbet esnasında bir kardeşimiz eli göğ-
sünde kalktı ve Efendim’in önünden geçerek dışarı çıktı. O esnada
Efendim doğrudan bana hitaben:
˗ İhsan Beyim, gel yukarıdan otur.
dedi. Hemen kalktım ve sevinçle kanepeye oturdum. Orada benden
daha büyükler olmasına rağmen benim gönlümdeki şuğüle razı ol-
mamış ve boşalan yeri bana ikram etmişti. Sonra sohbeti huzur içe-
risinde dinledim ve hatmeyi yapıp dergâhtan ayrıldık.