Page 91 - Gönlümüz Beraber Ruhumuz Beraber

Ruhumuz Beraber 85

˗ Efendim, geçen Perşembe akşamı İncek’te sohbet ederken
“Evliyaullahın zahiri Muhammed, batını Allah’tır” demişti-
niz.
dedim. Ben daha soruma geçmeden önce Efendim:
˗ Kim demiş? Ben mi dedim? Ne zaman dedim? Nerede de-
dim?
diye sordu. Ben şaşırdım, sustum kaldım. Oysa ben sözlerimin arka-
sından “Efendim, Evliyaullahın zahirine uyduğumuz zaman rabıta
nuruna, sünnete mi uyuyoruz? Batınına uyduğumuz zaman velayet
nuruna, külli iradeye mi uymuş oluyoruz?” şeklinde bir soru sora-
caktım. Sustum. İçimden “Eyvah, baltayı taşa vurduk.” dedim.
Çünkü o güne kadar sorduğum sorulara hiç böyle tepki vermemişti.
Ama sonra:
˗ Ne olmuş? Mevlâna da demiş bunu! Dememiş mi? “Şems-i
Hüda Zerresiyem” buyrulmuş. Bunu hep büyüklerimiz de-
mişler, ama her yerde dile getirmemişler. Bir de her duydu-
ğunuzu söylemeyin.
dedi. Bu şekilde İncek’e vardık. Efendim Hazretleri arabadan indi,
hane-i saadete geçti. Arabayı Tekke’nin arka tarafında bulunan bir
yere park ettik. Bu iki Ağabey yakamdan tutup:
˗ Nerede duydun, söyle.
diye beni sıkıştırınca, ben de:
˗ Yok Ağabey! Demek ki ben yanlış duymuşum. Bak Efen-
dim de kızdı zaten. Ben hata yaptım.
deyip oradan sıvıştım.
Bu vesileyle bazı sohbetlerin mahrem olduğunu anlamış ve
yüzlerce kişi içinde söylenmiş olsa bile aynı sohbeti herkesin farklı
şekilde anladığına kanaat getirmiş oldum.
Yani Efendim’i ilk kaçırma olayımız başta olmak üzere ara-
balarla yolculuklarımız esnasında Efendim’le böyle özel diyeceği-
miz hatıralarımız oldu.