Page 59 - Gülden Bülbüllere Tasarruf - Abdurrahim Reyhan Erzincanî

Tasarruf 47

bir vesait yok, hayvanlarla sepetleri götürüyorsun. Şehre götürdüğü-
müz zaman adam yüzüne bakıyor, üstündeki salkımı kaldırdığı za-
man altındaki nasıl has çıkıyorsa hemen sarılıyordu. Herkesin yap-
tığının tam tersi. Domates ekiyordu, o zaman kasa çıkmıştı. Öyle bir
hafifliği var ki. Şimdi kasayı bir kıpte düzüyor, dersin elekten geç-
miş. Ondan sonra düzüyor. Bir tane kalmış, onu koyuyor büyük ge-
liyor, onu koyuyor küçük kalıyor. Üstüne hemen oradan kalkıp gidip
oraya göre uygun domates bulup getirecek ve onu oraya koyacak.
Üzümünde de aynı kasalara tutuyor, istediğin gibi tutuyor. Ondan
sonra şehirde bir isim yaptı. Şimdi artık daha “Hocaoğlu” “Hoca-
oğlu, daha domates var mı, üzüm var mı?” Çünkü bütün esnafa ve-
riyor, hemen gidiyor. Başkalarınınki orada bekliyor bir gün, üç gün
satılmıyor. Onunki hemen gelir gelmez havada dağılıyordu.
Tabii çok zordu. Erzincan’ın geliri yoktu, maaş yok, bir şey yok.
Abdurrahim Efendi, hayvana köyde yetiştirdiği yükü koyup pazara
götürüyordu. Hayvanların sırtında en çok 60-65 kilo sepetlere üzüm
koyuyordu. Mesela Tercan’ın Hunlar bölgesine gidiyordu. Akşam-
dan çıkıyorlardı iki gece bir gündüzde ancak varıyordu. Orada bun-
ları satıyor, ama Abdurrahim Efendi gittiği zaman köylü sattığı mala
bir hücum ediyordu ki Abdurrahim Efendi’nin malı hiçbir gün çürü-
müyor, iki gün sürmüyor hemen bitiyordu. Abdurrahim Efendi dö-
nüp geliyordu.
Ekmeğin yerdi karasını, ekmeğin kenarından köşesinden karasını
kurasını kendi yerdi, has yerlerini önümüze sürerdi. Yemek yediğim
zaman muhakkak yemeğin dibinde lezzetli bir şey olursa, sonunu
önüme sürerdi. “Sen yemedin sen ye. Sen az yedin kardeş, sen ye.”
Hani işte çalışıyoruz, geliyoruz, yorgunuz. Hakikaten de o zamanlar,
yani her iş insan gücünde, hep elden geçiyordu. Araç gereç yoktu o
zamanlar. Vesait yoktu ki zaten olsun.
Bir defasında güzün zamanı Erzincan’a ihtiyaç görmeye gidiyo-
ruz. Ben de daha çocuğum, ortaokula gidiyorum. Mübarek öyle eline
almış listesi var. İşte rahmetlik anama pabuç, geline entarilik, öte-
kine gaz, tuz, şeker ne ihtiyaçsa alınacak. Kış ihtiyacı görüyorsunuz,
kışın kar kapandı mı vesait yok, şehre gidip gelemiyorsun. Gittik
şehre. Bir şeylerimiz vardı, sattık. Sonra ihtiyaçlarımızı aldık. Yedi