Page 127 - Gülden Bülbüllere Tasarruf - Abdurrahim Reyhan Erzincanî

Tasarruf 115

Erdem Bayazıt
1978’de Abdurrahim Reyhan Efendi’den ders aldım. Mübarek
âşık meşrep idi. “Kâmil-mükemmil” irşad makamına aşk yoluyla
erişenlerdendi. Toprak gibi mütevazı idi. Şefkati, merhameti, Ce-
nab-ı Allah’ın bütün yaratıklarını tutacak boyuttaydı. Gayreti dur-
madan akan nehirler gibiydi. Cömertliği gökyüzünde dolaşan bulut-
lar, yeryüzünde dalgalanan okyanuslar gibiydi. Tebessüm ettiğinde
çevresinde güller açardı, sanki yeryüzünde bir bahar iklimi yürür-
lüğe girerdi. Celallendiğinde arslanların bile yüreği rüzgâra uğramış
yapraklar gibi titrerdi.
Benim güzel Efendim, kalbimdeki meselelere sormadan cevap
verenim, müşküllerimi halledenim, musibetlere uğradığımda yü-
küme omuz verenim, dara düştüğümde imdadıma yetişenim, darıl-
dığında sitemli bakanım, sevindiğinde yüzünde güller açanım. Sen
gittin bize ağlamak kaldı! Son ziyaretim sırasında mini mini bir ço-
cuk yanımıza gelip dergâh-ı saadetinizi kastederek “Bu ev sizin
mi?” diye sormuştu, siz de “Hayır, bu ev hepinizin. Benim evim top-
rağın altında.” demiştiniz. Yüreğimin üstüne kurşun gibi oturan o
işaretten sonra sizi ancak musalla taşında görebildim.
Ey şimdi toprağın altını tutan, himmetini oradan da esirgeme top-
rağın üstünde gün dolduran bağlılarına. (Amin)