Page 152 - Gülden Bülbüllere Tasarruf - Abdurrahim Reyhan Erzincanî

140 Gülden Bülbüllere

˗ Kalk Efendim geldi!
O anda Efendim kapıda göründü. Çetin Ağabey oturduğu yerde
gözünü açtı, şaşkın şaşkın Efendim’e bakıyor. Dürttüm kalk ayağa
diye.
˗ Efendiiim!
dedi ve ayağa kalktı. Ama Çetin Ağabey hâlâ şokta! Efendim “Sela-
mun aleykum” deyip içeri girdi. Efendim ellerini kavuşturdu, ayakta
duruyor:
˗ Beyim kaç kişi çalışıyorsunuz? İşlerin nasıl?

diye sordu. Çetin:
˗ İyi Efendim.
dedi. Çetin Ağabey’i dürtüyorum. Kulağına eğilip “Efendim, otur-
maz mısın, çay içer misiniz?” desene!

˗ Efendim, çay içer misin?
˗ Yok, biz gideceğiz. Böyle bir uğrayalım dedik.
˗ Peki, Efendim.
Efendim’le aralarında bir şeyler konuştular, sonra Efendim’i bu-
radan aldık, yolumuza devam ettik. Vakit iyice geç olmaya başla-
mıştı. Yolda Efendim bize gazeller okuyordu, biz de böyle mest ol-
muştuk. O kadar muhabbet vardı ki yerde miyiz, havada mıyız belli
değildi. Hava karardı. Biz Ankara sokaklarında gezmeye devam edi-
yorduk. “Zafer Ağabey, yavaş git.” diyoruz. Ama Efendim hiç isti-
fini bozmuyor, bize gazel söylüyor. Böyle kafa kafaya konuşarak
İncek’e girdik. Hava kararmış, akşam ezanı çoktan okunmuştu.
Tekke’ye vardığımızda bir de baktık ki Tekke’deki tüm ihvanlar
binadan aşağıya inmişler. Kadınlardan ve erkeklerden oluşan en az
yüz kadar kişi Tekke’nin giriş yolunda Efendim’i endişeyle bekli-
yorlar. Şaşırdık. Oysa biz yolda izimizi kaybettirmiştik. Efendi’nin
nerede olduğu belli değil! Cep telefonları da yok o zaman. Ayrıca
İncek yolunda bir arabanın kaza yaptığını öğrenmişler ve bizim
araba olabileceği düşüncesiyle bizi aramaya çıkmışlar. Bakmışlar ki
başkası kaza yapmış! Ama bizden hâlâ haber yok.